A Szaweł występował coraz odważniej, dowodząc, że Ten jest Mesjaszem, i szerzył zamieszanie wśród Żydów mieszkających w Damaszku. Po upływie dłuższego czasu Żydzi postanowili go zgładzić. Szaweł dowiedział się o ich zamiarach. A strzegli bram we dnie i w nocy, aby go zgładzić. Uczniowie więc spuścili go nocą w koszu na sznurze przez mur i wyprawili. Kiedy przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem. Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do Apostołów, i opowiedział im, jak w drodze [Szaweł] ujrzał Pana, który przemówił do niego, i z jaką siłą przekonania przemawiał w Damaszku w imię Jezusa. Dzięki temu przebywał z nimi w Jerozolimie (Dz 9,22-28)
Tymi słowami Dzieje Apostolskie przedstawiają postać świętego Barnaby, który miał urodzić się na Cyprze w żydowskiej rodzinie z pokolenia Lewiego. Jak słyszeliśmy, właściwie miał na imię Józef, zaś Barnabas było przydomkiem oznaczającym „Syna Pocieszenia”. Według tradycji (nie wiadomo, na ile podszytej legendą) jego nauczycielem był Gamaliel, mistrz apostoła Pawła. Nawrócić miał się po uzdrowieniu paralityka przy Sadzawce Owczej (J 5,2-15), po czym przyprowadził do Jezusa swą ciotkę, matkę Marka ewangelisty. List do Kolosan (Kol 4,10) przedstawia go jako kuzyna Marka ewangelisty. Według Euzebiusza z Cezarei oraz Klemensa Aleksandryjskiego Barnaba należał do grona siedemdziesięciu dwóch uczniów Pana Jezusa. Był również tym, który zaopiekował się świętym Pawłem po wydarzeniach w Damaszku i przedstawił Apostołom, a następnie stał się jego towarzyszem w wyprawach misyjnych. Co więcej wiemy o Barnabie? Zapraszam!
Polub stronę na Facebook