Początkowo wyznawcy Chrystusa wywodzący się z judaizmu czcili szabat oraz niedzielę jako dzień zmartwychwstania i chrystofanii po ośmiu dniach od zmartwychwstania (właśnie ten fakt leży u początków świętowania niedzieli). Już w czasach Nowego Przymierza kyriake hemera zaczęła zastępować żydowski szabat. Chrześcijanie w Troadzie zwykli gromadzić się na łamaniu chleba właśnie w niedzielę (Dz 20,7) i w tym też dniu Paweł nakazywał zbieranie jałmużny (1Kor 16,2). Dla Ignacego z Antiochii, który zmarł ok. 110 roku, świętowane niedzieli było już wyraźnym znakiem odróżniających chrześcijan i Żydów (Ad Magn. 9,1). Odejście wyznawców Chrystusa od świętowania szabatu na rzecz niedzieli nie mogło nie stwarzać konfliktów pomiędzy obiema wspólnotami.
