„Czas świątyni przeminął. Pojawia się nowy kult, w świątyni zbudowanej nie przez ludzi. Świątynią tą jest Jego Ciało – Zmartwychwstały, który gromadzi narody i jednoczy w sakramencie swego Ciała i Krwi. On sam jest nową świątynią ludzkości. Ukrzyżowanie Jezusa jest jednocześnie zburzeniem starej świątyni. Wraz z Jego zmartwychwstaniem rozpoczyna się nowy sposób oddawania czci Bogu”
– pisze Josef Ratzinger w Jezusie z Nazaretu. Chrześcijanie szybko zdali sobie sprawę, że ofiara Jezusa na krzyżu zastąpiła wszystkie ofiary Starego Prawa. Na tym tle nigdy nie dochodziło do kontrowersji pomiędzy nimi. Choć problematycznym mógł się okazać ich stosunek do prawa pokarmowego czy obrzezania (patrz tzw. sobór jerozolimski), przekonanie o końcu teologicznej roli świątyni nigdy nie było przez nich kwestionowane. Wymownym przykładem chrześcijańskiego odniesienia do przybytku jest mowa Szczepana (Dz 7,2-53). Do świątyni przychodzili jedynie po to, by się modlić i głosić dobrą nowinę o Jezusie.
W tm celu udaje się tam także Piotr, który w imieniu Jezusa uzdrawia przy bramie Pięknej człowieka sparaliżowanego.
Polub stronę na Facebook