Ponoć połowa sukcesu – jeśli w kategoriach sukcesu w ogóle można mówić o modlitwie – kryje się w samym początku rozmowy z Bogiem. Ojcowie duchowni w seminariach napominają adeptów kapłaństwa, by nie rozpoczynali osobistej modlitwy od razu od wypowiadania słów. Ważny jest moment wejścia w klimat obecności Boga. Można to uczynić na wiele sposobów. Czasem wystarczy chwila milczenia, w której uświadomię sobie, że ja, zwykły człowiek, stoję przed potężnym Panem i Stwórcą nieba i ziemi, Władcą wszechrzeczy, który jest kochającym mnie Ojcem.
Osobiście bardzo lubię rozpoczynać modlitwę słowami Psalmu 139: „Panie, przenikasz i znasz mnie. Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję (…). Choć jeszcze nie ma słowa na moim języku, Ty, Panie, już znasz je w całości. Ty ogarniasz mnie zewsząd i kładziesz na mnie swą rękę”. Powolna recytacja tych słów niemal zawsze pozwala wręcz zatopić się we wszechogarniającej obecności Boga.
Dla Żydów wyznanie psalmisty podkreśla jeden z atrybutów Boga: znajomość ludzkiego serca. Tylko Bóg zna ludzkie myśli i tylko On poznaje zamiary, pragnienia i marzenia, które kryje serce człowieka. Ten boski atrybut Jan ewangelista odnajduje w Jezusie: „Jezus natomiast nie zawierzał im samego siebie, bo wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co jest w człowieku” (J 2,24-25). I tak jest za każdym razem, gdy klękam do modlitwy. On wie o mnie absolutnie wszystko, a i tak pragnie, bym do Niego mówił…