W Jezusowym orszaku
Kapucyni z San Giovanni Rotondo nie byli zachwyceni, jednak Ojciec Pio wybrał projekt Angiolino Lupi i powierzył mu kierowanie budową szpitala. Lupi wywodził się z biednej rodziny. Zdobywanie wykształcenia zakończył w piątej klasie szkoły podstawowej. Nigdy nie wyuczył się żadnego konkretnego zawodu. Był obieżyświatem. Pracował jako fotograf, stolarz, malarz, tokarz, scenograf. Jednak miał w sobie coś, co wzbudziło zaufanie późniejszego świętego i powierzono mu tę niezwykle odpowiedzialną pracę. Powierzono mu ją, pomimo tego, że nie cieszył się życzliwością wielu braci spod znaku „pokój i dobro”.
Nie był jednym z nich. Próbowali ojcu Pio wyperswadować ten pomysł. Mówili w tonacji podobnej do tej, jaka wybrzmiała niegdyś z ust Jana, który zwierzył się Jezusowi: „Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w imię Twoje wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami” (Mk 9,38). Chrystus nie pozostawia złudzeń: nawet kiełkująca zazdrość prowadzi do zła. Trzeba ją rozpoznać w zarodku i nie pozwolić, by wyrosła. Trzeba się zatroszczyć przede wszystkim o własną więź z Jezusem, a nie rozliczać z niej innych. Zwłaszcza, jeśli ten „inny” dokonuje cudów w imię Boże, choć nie chodzi z nami. Bo po latach może okazać się, że był bliżej Jezusa niż kroczący za Nim orszak…
W 2006 roku w San Giovanni Rotondo obchodzono pięćdziesięciolecie otwarcia Domu Ulgi w Cierpieniu, cudu architektury zbudowanego przez Angiolino Lupi, który nie miał żadnego teoretycznego przygotowania do prowadzenia takiej pracy.
Zgorszenia za burtę
Kleryków nowojorskiego seminarium poproszono pewnego razu o przygotowanie rozważań na temat przypowieści o miłosiernym Samarytaninie. Z iście amerykańskim zapałem zabrali się do roboty. Kiedy prace były gotowe, prowadzący poprosił ich do innego budynku, w którym mieści się studio telewizyjne. Ich wystąpienia miały zostać zarejestrowane. Na drodze łączącej obydwa budynki leżał ucharakteryzowany aktor – żebrak, który błagał o pomoc. Cztery piąte seminarzystów widząc go, nie okazało żadnej reakcji. Prowokacja się udała. Zamiast nagrywania własnych wywodów, klerycy wysłuchali wykładu z teologii moralnej.
Jezus bardzo lubił posługiwać się obrazami w swoim nauczaniu. Jeden z nich jest niezwykle wymowny: „Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze” (Mk 9,42). Podobnie jak z tonącego statku wyrzuca się zbędny ciężar, tak z łodzi Kościoła wyrzucić należy wszelkie zgorszenia – uczy Jezus.
Alojzy Henel mawiał: „Prawdę można mówić tylko mądrym ludziom, dla innych trzeba mieć dobre słowo”. Jeśli gorszyciel należy do ludzi mądrych, doskonale odczyta znaczenie tego obrazu. Jeśli nie, staje się jak sól, która utraciła swój smak. Na nic się już nie przyda, chyba, że na wyrzucenie i podeptanie.
Ogień i Duch
Na przełomie V i VI wieku syryjski poeta Izaak z Antiochii komentował słowa Chrystusa: „Jeśli twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony” (Mk 9,43). Pisał: „Bywają niewidomi cudzołożnicy i łotrzy bez ręki, nie myśl więc, że przyczyna grzechu znajduje się w ręce czy oku, lecz raczej to twój duch widzi coś i tego pragnie: przeciwko niemu trzeba więc walczyć. To złe pragnienie jest dla ciebie przyczyną upadku; odetnij je od siebie i odrzuć daleko. Tylko wariat odcina sobie członki, ale tym samym nie odsuwa od siebie zła”.
Szatan podaje się za anioła światłości, perfidnie naśladując działanie Boga. Duch Święty wzywa do dawania świadectwa o Chrystusie. Zły duch nakłania do siania zgorszenia, które jest szyderstwem z Chrystusa. Duch Święty zstąpił na apostołów w językach ognia. Zły duch chce pogrążyć ludzi w ogniu piekielnym. Bóg pragnie odnowić oblicze ziemi Duchem Pięćdziesiątnicy. Szatan ma jeden cel: zarażać ludzi duchem anty-pięćdziesiątnicy.
Kto jednak całym sercem przylgnie do Jezusa, ten nie musi obawiać się demonicznego lwa. Taktykę jego działania rozszyfrował syryjski mnich: „Szatan jest podobny do spętanego lwa z kagańcem na paszczy; może on wprawdzie napędzić wielkiego strachu, ale nie jest w stanie wyrządzić komukolwiek krzywdy”.
Stłuczona ampułka
Josip Broz Tito, długoletni przywódca (by nie powiedzieć – dyktator) Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, miał ponoć kłopoty w nauce w szkole podstawowej. Jego ojciec był Chorwatem, a matka Słowenką. W dzieciństwie mówił głównie po słoweńsku. Pierwszą klasę musiał powtarzać dlatego, że słoweńskie słowa mieszały mu się z chorwackimi. W tym czasie był także ministrantem. Przy ołtarzu radził sobie lepiej niż w szkole. Do czasu, gdy pewnego razu asystował podczas Mszy świętej pewnemu biskupowi. Gdy ampułki wypadły z rąk chłopca, biskup miał uderzyć go w twarz i odesłać do zakrystii.
Od najmłodszych lat ministrantem był także Fulton Sheen. Urodził się w 1895 roku w El Paso, gdzie usługiwał do Mszy świętej w miejscowym kościele. Co wieczór z rodzicami i dwójką braci klękał do wspólnie odmawianego różańca. I jemu przydarzyła się podobna historia. Podczas przygotowania darów na Eucharystii odprawianej przez biskupa wypadły mu z rąk ampułki. Biskup zobaczył przerażone oczy chłopca. Pochylił się, przytulił go i powiedział: „Nic się nie stało”. Sheen został biskupem Rochester i arcybiskupem tytularnym Newport. Dziś toczy się jego proces beatyfikacyjny.
Wspaniałomyślne zachowanie biskupa po ministranckiej gafie było niczym kubek świeżej wody, która ugasiła strach. „Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego, że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody” (Mk 9,41) – uczył Jezus.
Polub stronę na Facebook