W adhortacji posynodalnej Verbum Domini1 Ojciec Święty Benedykt XVI mówi: „Pragnę jeszcze raz potwierdzić, że bardzo cenny dla Kościoła jest dialog z żydami. Byłoby dobrze, by tam, gdzie dostrzega się tego sposobność, stwarzać możliwości, również publiczne, spotkania i konfrontacji, które sprzyjałyby pogłębieniu wzajemnego poznania, obopólnego szacunku oraz współpracy, także w studium Pism świętych” (VD, 43). Spotkania takie, zwłaszcza powiązane ze studiowaniem Ksiąg Biblii, powinny zawierać element modlitwy, zwrócenia się do ich Boskiego Autora. Ponadto, wspólna modlitwa oraz modlitwa za siebie nawzajem sprzyja nawiązaniu głębokich relacji przyjaźni, miłości i zaufania. Aby tak było, modlitwa powinna posiadać formę, którą obie strony akceptują i pragną uczynić swoją własną. Wydaje się, że słowa modlitwy, jakich nauczył nas Jezus Chrystus, spełniają ten warunek.
Modlitwa Pańska stanowi skrótowy „przegląd” modlitw żydowskich w ciągu dnia. Jest nie tylko możliwa do zaakceptowania przez każdego wyznawcę judaizmu, ale może stanowić dobry punkt odniesienia w ewangelizacji Izraela i w dialogu chrześcijańsko-żydowskim. Dodatkowo, umożliwia nam ona poznanie i zrozumienie życia modlitewnego dzisiejszego i dawnego Izraela.
Celem pracy jest zatem analiza Modlitwy Pańskiej w relacji do tekstów zawartych w typowym modlitewniku żydowskim oraz omówienie tych tekstów modlitw żydowskich, które są powiązane z poszczególnymi wezwaniami Modlitwy Pańskiej.
Spis treści
Wstęp
I. Żydowski adresat Ewangelii Mateusza
II. Modlitwa prywatna i społeczna w judaizmie
III. Uwagi historyczno-krytyczne
IV. Porównanie tekstu Modlitwy Pańskiej do współczesnego modlitewnika hebrajskiego
Zakończenie
Bibliografia
Aneksy