W Wielki Czwartek Kościół celebruje ustanowienie dwóch sakramentów: kapłaństwa i Eucharystii.
Rozpocznijmy od tego drugiego. Ewangelie zawierają trzy opisy ustanowienia Eucharystii (Mk 14,22-25; Łk 22,19-20; Mt 26,26-29). Lista ta została wzbogacona przez relację św. Pawła (1Kor 11,23-25). Ewangeliści dokładają wszelkich starań, by ukazać, że ostatnia wieczerza była ucztą paschalną. Żydowskie święto Paschy zakorzenione jest w uroczystościach rolników, którzy składając Bogu dziękczynienie za pierwsze zbiory, ofiarowywali Mu pierwociny trzód i przaśne chleby. Rolnicze święto nabrało nowego, głębszego wymiaru po wyzwoleniu Izraelitów z Egiptu.
Święto wzięło swoją nazwę od wydarzeń związanych z wyjściem Izraelitów spod panowania Ramzesa II. Pascha bowiem w języku hebrajskim oznacza „przejście” i odsyła do „przejścia” anioła śmierci pośród Egipcjan oraz do cudownego przejścia narodu wybranego przez Morze Czerwone. To decydujące wydarzenie leży u podstaw państwowości późniejszego Izraela i Judy.
***
A teraz zapraszam do parafii św. Franciszka z Asyżu we Wrocławiu (2017 rok). Będzie długo, bo tam tak prawie zawsze!
Eucharystia nazywana jest Ucztą Miłości. Jezus, którego miłość do człowieka zaprowadziła aż na krzyż staje się obecny pośród nas pod postaciami Chleba i Wina. Zaprasza do udziału w tej uczcie wszystkich: zarówno tych, którzy żyją blisko Niego, jak i tych, których grzech oddziela od Boga; zarówno przyjaciół, jak i ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych.
Jednym i drugim pragnie udzielić swych darów. Pragnie, abyśmy zaczerpnęli ze źródła tej miłości, która Jego zawiodła na krzyż, a nas prowadzić może drogami służby potrzebującym.
Przebrnijcie tylko przez mój zwyczajowy początek, a dojdziecie do właściwej treści!
***
„Wielki Czwartek”, Nowe Życie (nr specjalny 2020) 10-11.
Polub stronę na Facebook