Żydowska, chrześcijańska i muzułmańska tradycja utożsamia Hebron z biblijnym miejscem pochówku Abrahama. Miasto położone jest w kotlinie otoczonej wzgórzami i licznymi źródłami wody, która zapewnia doskonały urodzaj, zwłaszcza winnicom. To w te okolice Mojżesz miał wysłać zwiadowców, aby zobaczyli, jak żyzna jest ziemia, którą Bóg daje Izraelitom w posiadanie (Lb 13,1-33). Arabska nazwa miejsca brzmi Al-Chalil („przyjaciel”), ze względu na to, że patriarcha był „przyjacielem Boga”. Właśnie tu, pod dębami Mamre rozeszły się drogi Izaaka, syna Abrahama z Sarą i Izmaela, syna Abrahama z niewolnicą Hagar. Od pierwszego wywodzą się Żydzi, od drugiego początek biorą Arabowie. W Hebronie była pierwsza stolica Dawida, zanim jeszcze przeniósł ją do Jerozolimy. W sanktuarium o wymiarach 65 na 35 metrów nad pieczarą Makpela („pieczara podwójna”) znajdują się cenotafia (symboliczne groby) Sary, Abrahama, Izaaka, Rebeki, Jakuba i Lei. Grota to naturalna pieczara, którą Abraham nabył od Efrona Hetyty, by pochować tu Sarę (Rdz 23,1-20). Mur sanktuarium zbudowany został z pięknych, białych kamieni przez Heroda Wielkiego, który wystawił tu także kamienną bramę. Dawniej wznosiły się nad nim cztery minarety; obecnie pozostały jedynie dwa. W czasach krzyżowców stał tu kościół, który później muzułmanie przetworzyli na meczet, dodając modlitewną niszę zwaną mihrab oraz kazalnicę.
Niedaleko Hebronu, trzy kilometry na południe, w miejscowości Ramat El-Khalil, położone jest Mamre, znane z Biblii z powodu dębów, pod którymi Bóg ukazał się Abrahamowi pod postacią trzech aniołów i pod którymi zawarł przymierze z pierwszym patriarchą (Rdz 15-18). Mamre otoczone jest murem o wymiarach 65 na 48 metrów. Jego część pamięta czasy Heroda. Już w IV w. wystawiono tu pierwszy kościół, który jednak został zniszczony przez wyznawców islamu w VII w. Dziś można podziwiać jedynie resztki mozaikowej posadzki z czasów Konstantyna.