fot. M. Rosik
Jezus jako nauczyciel, z autorytetem przywołuje do siebie uczniów. W jednym zdaniu padają dwa ich określenia: „uczniowie” i „dwunastu”; jest to już więc grupa uformowana i zamknięta. Dwunastu apostołów odróżnia się od pozostałych uczniów. Jezus udziela im władzy nad duchami nieczystymi. Władzę tę niejednokrotnie zademonstrował już sam poprzez dokonywanie egzorcyzmów, a także poprzez pokonanie szatana na Górze Kuszenia. Teraz również uczniowie mają ten sam autorytet, aby na ich rozkaz złe duchy uchodziły z ludzi. Jezus przekazuje uczniom także władzę uzdrawiania, by „leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości”. Takie sformułowanie sugeruje, że jest to władza w niczym nie ograniczona. Zestawienie mocy uzdrawiającej i uwalniającej od wpływu złych duchów z terminem „uczniowie” zawiera istotne dla działalności Jezusa przesłanie: nauczanie zawsze wiąże się z działalnością cudotwórczą, i odwrotnie, cuda potwierdzają naukę, a nie są dokonywane dla nich samych. Tak było w życiu Jezusa, tak też powinno być w działalności Jego uczniów. Mateusz wzmiankuje, że apostołowie zostali przez Jezusa „posłani”, co oznacza, że została im powierzona misja do spełnienia. Treść tej misji wyjaśniają kolejne wskazania, których Jezus udzielił swym uczniom.
Obraz Jezusa, który wysyła apostołów, by głosili bliskość królestwa Bożego, nasuwa refleksję na temat misji. Cały Kościół z natury swej jest misyjny, co oznacza, że do istotnych cech jego posłannictwa należy głoszenie Bożego orędzia. Odpowiedni dokument Soboru Watykańskiego II stwierdza: „Ogólnie misjami nazywa się specjalne przedsięwzięcia, które wysłani przez Kościół głosiciele Ewangelii, idąc na cały świat, podejmują celem wykonania zadań głoszenia Ewangelii, idąc na cały świat, podejmują celem wykonania zadań głoszenia Ewangelii i zakładania Kościoła wśród narodów lub grup społecznych jeszcze nie wierzących w Chrystusa; dochodzą one do skutku przez działalność misyjną, a ponieważ prowadzi się je na pewnych terenach uznanych przez Stolicę Apostolską. Właściwym celem tej działalności misyjnej jest przepowiadanie Ewangelii i zakładanie Kościoła wśród ludów i grup, gdzie Kościół nie zapuścił jeszcze korzeni. W ten sposób z posiewu słowa Bożego mają rozwijać się rodzime Kościoły partykularne, zakładane w dostatecznej ilości na całym świecie, wyposażone we własne siły i dojrzałe; one to, posiadając własną hierarchię zjednoczoną z wiernym ludem oraz dysponując środkami, prawie że odpowiednimi do prowadzenia pełnego życia chrześcijańskiego, mają dorzucać własną cząstkę dla dobra całego Kościoła. Głównym środkiem do zakładania Kościoła jest głoszenie Ewangelii Jezusa Chrystusa, do której przepowiadania posłał Pan swoich uczniów na cały świat, aby ludzie odrodzeni dzięki słowu Boga włączani byli przez chrzest do Kościoła, który jako Ciało Słowa Wcielonego karmi się i żyje słowem Bożym i chlebem eucharystycznym” (Dekret o działalności misyjnej Kościoła 6).
Ewangelia winna być głoszona przy zachowaniu różnic, które wypływają z odmiennych mentalności i kultur różnych ludów i narodów. Nie może być krzewieniem kultury zachodniej, ale krzewieniem ewangelii, która ma charakter uniwersalny i skierowana jest do każdego człowieka. Stąd mówi się o inkulturacji rozumianej jako zakorzenienie się chrześcijaństwa w innych kulturach, przy jednoczesnym uszanowaniu ich wartości.
Audycja „Głos na pustyni” w Radio „Wrocław” w każdą niedzielę o 6.50
Polub stronę na Facebook