Należący do francuskich zakonników, Ojców Białych, kościół pochodzi z okresu wypraw krzyżowych. Wystawiono go w stylu romańskim. Wnętrze liczy 34 metry długości i 19 metrów szerokości. W tym właśnie miejscu właśnie tu chrześcijańska tradycja lokalizuje dom Joachima i Anny, rodziców Maryi. W XIII wieku kościół zamieniono na meczet i założono tu szkołę koraniczną, o czym świadczy do dziś napis umieszczony nad wejściem. Tu miała przyjść na świat Matka Chrystusa, a wydarzenie to czci się w krypcie częściowo wydrążonej w skale pod głównym ołtarzem. Świątynia odznacza się znakomitą akustyką, stąd często odbywają się tu koncerty. Niegdyś po lewej stronie głównego ołtarza wisiał obraz Matki Bożej Ostrobramskiej oraz tablica upamiętniająca powrót do ojczyzny polskich żołnierzy w 1944 roku. Tuż obok świątyni znajdują się szczątki sadzawki Betesda (zwanej także Owczą), przy której Jezus uzdrowić miał chromego od urodzenia. Jej budowę nakazał arcykapłan Szymon (220-195 przed Chr.), co poświadcza Księga Syracha: „Za dni jego został wykuty zbiornik na wodę, sadzawka, której obwód jest jak morze” (Syr 50,3). Pierwotna nazwa pochodzi od hebrajskiego wyrażenia „bet hesed” – „dom miłosierdzia”, natomiast nazwa Sadzawka Owcza wzięła się przypuszczalnie stąd, iż tu gromadzono owce, które później przeznaczone były na ofiary w świątyni jerozolimskiej. Sadzawka składała się z dwóch zbiorników, północnego i południowego, które pełniły rolę rytualnych mykw. Za czasów Jezusa otaczało ją pięć krużganków. Na rozkaz Hadriana Rzymianie zasypali obydwa zbiorniki, a w ich miejsce postawili świątynię boga Asklepiosa, któremu oddawano cześć jako uzdrowicielowi. Asklepios znany był także pod imieniem Serapisa, stąd sanktuaria ku jego czci nazywane są asklepiejonami lub serapejonami. Dlaczego wybór padł na bożka – uzdrowiciela? Do sadzawki przylegały naturalne groty, w których woda miała właściwości lecznicze. Później, w V stuleciu, teren przeszedł na własność chrześcijan. Archeologowie odkryli w tym miejscu szczątki Kościoła Paralityka, który wystawiono w V wieku.