Księga Hioba dzieli się wyraźnie na trzy większe części: wstęp (1-2) i zakończenie (42,7-17) pisane są prozą, natomiast zasadniczy korpus księgi stanowi poemat, w którym również wyróżnić można dwie części (3-28 i 29,1-42,6). Część poetycka zawiera różne rodzaje literackie: mowy, przemowy sądowe, lamentacje indywidualne, przysłowia. Zasadnicze zagadnienie podejmowane przez autora księgi to problem cierpienia niezasłużonego. W swych wypowiedziach podejmują go bohater tytułowy i trzej jego przyjaciele, a także Elihu – postać nieco problematyczna, ponieważ w żaden sposób nie wprowadzona na scenę utworu. Przyjaciele Hioba przyjmują tradycyjną tezę, iż każdy człowiek jest winny przed Bogiem i zasługuje na karę; sam Hiob odrzuca takie rozumowanie. Częściową odpowiedź na swe pytania otrzymuje Hiob w mowach Boga, nie jest to jednak odpowiedź w pełni satysfakcjonująca. Niewiele można powiedzieć o samym autorze księgi. Wiadomo, że był Żydem. Można też wskazać pewne partie, które stanowią prawdopodobne dodatki do pierwszego, zasadniczego korpusu księgi, a to oznaczałoby, że ma ona kilku autorów. Trudno również dokładnie ustalić datę jej powstania. Niektórzy autorzy wskazują na VII w. przed Chr., jednak więcej racji przemawia za okresem po niewoli babilońskiej.
Zapraszam na kilka słów wprowadzenia.