Zwycięzcy dam manny ukrytej
i dam mu biały kamyk,
a na kamyku wypisane imię nowe,
którego nikt nie zna oprócz tego, kto [je] otrzymuje (Ap 2,16-17).
Jedną z nagród obiecanych przez Jezusa dla zwycięzców w walce o wiarę w Pergamonie na kartach Apokalipsy św. Jana jest „manna ukryta”. Jest to wyraźne nawiązanie do daru tajemniczej rośliny jadalnej, którą Bóg żywił Izraelitów podczas ich wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej (Wj 16,4-34). Do motywu manny, która jest zapowiedzią Eucharystii, nawiązuje Jezus w mowie eucharystycznej wygłoszonej w synagodze w Kafarnaum.
Jezus identyfikuje pokarm, który obiecuje słuchaczom, z własnym ciałem i krwią. Niemal prowokuje słuchaczy, sięgając po terminy sarks (zamiast spodziewanego sōma) i trōgō (zamiast spodziewanego esthiō). Nakazując spożywanie (gryzienie, przeżuwanie) Jego sarks i picie Jego krwi, jawnie sprzeciwia się przykazaniom Tory zakazującej ludziom spożywania mięsa z krwią (Rdz 9,3-4; Pwt 12,16; Kpł 17,10-12). Tym samym podkreśla realność mięsa i krwi, choć ukrytych pod postaciami chleba i wina. Dokładnie to samo uczynił Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy: podając apostołom chleb i wino, twierdził, że są one Jego ciałem i krwią. Spożywanie ciała Syna Człowieczego i picie Jego krwi ma zapewnić życie wieczne i zmartwychwstanie. Określenie „życie wieczne” niejednokrotnie w nauczaniu Jezusa jest synonimem „królestwa Bożego”. Dlatego pokarm, który Jezus obiecuje swoim słuchaczom słusznie może być nazwany pokarmem nieśmiertelności. W tym kontekście Jezusowy pokarm okazuje się czymś dużo więcej niż starotestamentalna manna. Choć jeden i drugi jest pokarmem nadprzyrodzonym, to jednak ci, którzy spożywali mannę pomarli; kto spożywa pokarm Jezusa, będzie żył wiecznie.
Mowa Jezusa wygłoszona w synagodze w Kafarnaum odznacza się znaczącym stopniem koherencji z wydarzeniami Ostatniej Wieczerzy, choć przecież Jan nie relacjonuje ustanowienia Eucharystii w wieczerniku. Tym samym podkreślona zostaje jedność ksiąg (Ewangelii Jana, Ewangelii synoptycznych i Pierwszego Listu do Koryntian) Nowego Testamentu, a zasada spójności przekazu teologicznego jest przecież jedną z podstawowych zasad interpretacji Biblii. I tak: w Kafarnaum i w wieczerniku Jezus mówi o spożywaniu Jego ciała i krwi; w Kafarnaum mówi o sobie, że jest chlebem życia, a w wieczerniku podaje apostołom chleb, który identyfikuje z własnym ciałem; w Kafarnaum mówi o chlebie, który jest Jego ciałem „za życie świata”, natomiast w wieczerniku zapewnia, że Jego ciało „będzie wydane” za Jego wyznawców; w Kafarnaum Jezus zapewnia, ze spożywanie Jego ciała i krwi zapewnia życie wieczne i zmartwychwstanie, a w wieczerniku – że pokarm ten zapewnia wejście do królestwa Bożego. Nie ulega więc wątpliwości, że w Kafarnaum i w wieczerniku Jezus mówi o jednym i tym samym pokarmie, a stąd wniosek, że mowa w synagodze w Kafarnaum jest wprost zapowiedzią Eucharystii ustanowionej podczas Ostatniej Wieczerzy.
Polub stronę na Facebook