Biblijne Sychar, leżące tuż koło Sychem (Nablus), słynie przede wszystkim ze studni na polu, które patriarcha Jakub przekazał swemu synowi Józefowi.
Badania archeologów dowodzą, że studnia używana była nieprzerwanie przez kilka wieków przed Chr. Dowodzą tego między innymi fragmenty ceramiki z niej wydobyte. W IV w. chrześcijanie wystawili tu kościół. Studnia wchodziła w skład zabudowy architektonicznej świątyni; stanowiła centralny punkt, z którego rozchodziły się cztery ramiona krzyża, na którego planie wzniesiono kościół. Był on dwukrotnie niszczony przez Samarytan w czasie powstań w 484 i 529 roku. Odrestaurował go Justynian, ale po latach budowla uległa kolejnym zniszczeniom. Na jej miejscu krzyżowcy wystawili bazylikę. Studnia znajdowała się wówczas pod chórem. Przypuszczalnie pod koniec XI w. i ta świątynia została zburzona. W XIX w. ruiny nabyli prawosławni i wybudowali na nich niewielką kaplicę, odrestaurowując studnię Jakuba. Dziś jej głębokość wynosi 32 metry.