Mamy przyjemność oddać do rąk Czytelników drugi tomik wierszy Księdza Andrzeja Jaremki. A ukazuje się on w wyjątkowych okolicznościach, bo mija właśnie dwadzieścia pięć lat od przyjęcia przez Autora święceń kapłańskich. Droga Jego powołania rozpoczęła się w 1987 roku, kiedy to razem rozpoczynaliśmy najwspanialszą przygodę życia w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu.
Biblijni Izraelici świętowali rok jubileuszowy. Nazwa roku jubileuszowego zaczerpnięta została od rzeczownika jobel(Kpł 25,10), oznaczającego róg barani bądź trąbę, której dźwięk rozlegający się na całym obszarze Izraela, oznajmiał rozpoczęcie świętowania. Ksiądz Andrzej rozpoczyna świętowanie od publikacji tomu wierszy, których przesłanie jest niejednokrotnie głośniejsze niż dźwięk rogu!
Ćwierć wieku to krótki odcinek historii, gdy patrzymy z punktu widzenia dziejów jakiegoś kraju czy epoki. To jednak szmat czasu na przestrzeni życia ludzkiego. Nic więc dziwnego, że w sercu i umyśle jest to czas swoistego rozrachunku i podsumowań, czas wdzięczności i niejednokrotnie – wzruszenia. Człowiek patrzy w przeszłość, przygląda się swojej historii i wyciąga wnioski. Najlepiej, by były to wnioski mądre i twórcze. I tak właśnie jest w przypadku Księdza Andrzeja.
W swych wierszach patrzy na swoje kapłaństwo w sposób mądry, z dystansem, ale i pogodą ducha. Dostrzega drogę wiary, którą z Bożą pomocą udało Mu się przebyć. Pewne rzeczy widzi ostrej niż ćwierć wieku temu, wiele jednak postrzega łagodniej i z dużą wyrozumiałością. Na tym właśnie polega dojrzałość.
Z wierszy Księdza Andrzeja przebija piękna i prosta zażyłość z Bogiem. Przez lata kapłańskiej posługi spełnianej w Jelczu-Laskowicach, w trzech wrocławskich parafiach (św. Franciszka, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Bonifacego), a wreszcie w Bąkowicach, zażyłość ta stała się głęboką przyjaźnią, której tony przebijają z każdego utworu tomiku Za Tobą, Panie. Wystarczy przytoczyć pierwszą strofę wiersza Zaufanie:
Jak dziecko ufam Tobie Boże
I jak Twój uczeń sięgam tam umysłem
Chcę poznać wszystko coś uczynił gestem
Bo wiem, że działam i dla Ciebie jestem.
Jan Paweł II tak mówił o kapłaństwie: „Historia każdego powołania kapłańskiego, podobnie zresztą jak każdego powołania chrześcijańskiego, jest historią niewymownego dialogu między Bogiem a człowiekiem, między miłością Boga, który wzywa, a wolnością człowieka, który z miłością mu odpowiada”. I dodawał, kierując się wprost do powołanych: „Nasze życie jest darem Bożym. Powinniśmy uczynić z niego coś dobrego… Jeżeli Chrystus wzywa was do kapłaństwa, to dlatego, że On chce pełnić swoje kapłaństwo za pośrednictwem waszego poświęcenia i posłannictwa kapłańskiego. Chce przemawiać do dzisiejszych ludzi waszym głosem. Konsekrować Eucharystię i odpuszczać grzechy za waszym pośrednictwem. Kochać waszym sercem. Pomagać waszymi rękami. Zbawiać waszymi trudami”.
Drogi Jubilacie, Czcigodny Księże Andrzeju! Te słowa świętego papieża Polaka – dodajmy: także poety – wypełniły treść ostatnich dwudziestu pięciu lat Twojego życia. Niech prowadzą Cię każdego kolejnego dnia na wszystkich drogach, które wyznaczy Ci Bóg. Ad multos annos!
„Wprowadzenie” w: „Za Tobą, Panie”, ks. A. Jaremko, Wrocław 2019, 5-6