Jezus nakazuje kochać człowieka i walczyć ze złem. Uczy postawy wspaniałomyślności, ale nie tolerancji wobec zła: „Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące!” (Mt 5,40-41). Przykłady podane przez Jezusa mogą być właściwie zrozumiane tylko w kontekście historyczno-kulturowym czasu, w którym zostały przytoczone.
Uderzenie w prawy policzek było podstępnie zadanym ciosem zewnętrzną stroną dłoni. Płaszcz w przypadku ludzi biednych stanowił często okrycie na noc, stąd prawo zabraniało pozbawiania go kogokolwiek. W krajach objętych panowaniem Rzymian żołnierze okupanta mieli prawo zmusić ludzi do niesienia ich ekwipunku na odległość tysiąca kroków. I trzeba przyznać, że chętnie z tego korzystali. Tarcza czy wór żołnierski niejednokrotnie były nie lada ciężarem, stąd darmowa pomoc w niesieniu ciężkich przedmiotów była nie lada okazją, by ulżyć swej doli.
Czyżby Jezus wzywał do biernej akceptacji zła? Nic bardziej błędnego! Sam sprzeciwiał się Złemu podczas kuszenia na pustyni, uderzony w policzek zapytał „Dlaczego Mnie bijesz?”, a na odarcie Go z płaszcza podczas krzyżowania nie miał wpływu. Chodzi o coś innego: nie o odpłatę, ale rezygnację z zemsty. Chodzi o to, by w sytuacjach, na które nie mamy wpływu, raczej niesprawiedliwość znosić niż niesprawiedliwość czynić.
Polub stronę na Facebook