Opis
„Źródło czyste i stałe życia duchowego” – tak ojcowie II Soboru Watykańskiego nazwali Pismo Święte (KO 21). W jaki sposób tekst spisany przed tysiącami lat może stać się żywym źródłem? Czy to możliwe, aby księgi niezmienione od tak wielu wieków generowały nieustannie wciąż nowe duchowe doświadczenia i zaskakujące świeżością przejawy katolickiej duchowości? Aby odpowiedzieć na te pytania, spróbujemy najpierw ukazać je na tle tego, czym jest najgłębsza istota historii duchowości chrześcijańskiej.
Ten sam przecież jest od początku istnienia chrześcijaństwa do dziś tekst Pisma Świętego. Ta sama jest Eucharystia sprawowana na mocy polecenia: „to czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22, 19). Ten sam jest „chrzest na odpuszczenie grzechów” (Dz 2, 38). Ta sama jest posługa apostolska trwająca w przekazywaniu wiary i służby biskupów z pokolenia na pokolenie. Biblia, sakrament, struktura Kościoła, dogmatyczna natura chrześcijańskiej wiary: wymienione elementy, choć zmienne co do szaty językowej czy kulturowej otoczki, pozostają jednak co do swej istoty zawsze takie same (łac. semper idem).
Ale na historię duchowości składa się nie tylko to, co trwa bez zmian przez wszystkie wieki Kościoła. Są w niej obecne także elementy nieoczekiwane, zmienne i nieprzewidywalne, właściwe charyzmatycznym ruchom i wspólnotom oraz osobistym natchnieniom Ducha Świętego: „Duch wieje tam, gdzie chce” („Spiritus flat ubi vult”) i „nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża: tak jest z każdym, który narodził się z Ducha” (por. J 3, 8). W każdej epoce i w każdym wieku zarówno aspekt stabilnej niezmienności, jak i aspekt zaskakującej nowości są konieczne do pełni prawdziwie katolickiego przeżywania spotkania z Bogiem, a więc duchowości.
Spis treści
WSTĘP
I. Biblijna duchowość eklezjalna
II. Duchowa lektura Biblii w historii Kościoła
III. Biblijne podstawy duchowości kapłańskiej
ANEKS:
Współczesne zagrożenia dla duchowości biblijnej
BIBLIOGRAFIA