Po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa chrześcijanie sprawowali w miejscu grobu liturgię do wybuchu powstania żydowskiego przeciw Rzymianom, a więc do roku 66. Czynili to niemal cały czas pod przewodem pierwszego biskupa Jerozolimy, Jakuba, który został stracony w 62 roku. Większość wierzących w 66 roku opuściła Święte Miasto, udając się przez Samarię do Pelli, miasta w dzisiejszej Jordanii. W 135 roku cesarz Hadrian, po stłumieniu kolejnego powstania żydowskiego, któremu przewodził niejaki Bar Kochba, postanowił zaorać Jerozolimę. Na miejscu ukrzyżowania i zmartwychwstania Chrystusa postawił świątynię ku czci Afrodyty, w Rzymie czczonej jako Wenus, a w Babilonii jako Asztarte (Isztar). Niedługo po odnalezieniu krzyża Chrystusa przez św. Helenę w 326 roku, jej syn Konstantyn nakazał budowę bazyliki.
