Opowiadania o powołaniu prorockim dały początek nowemu gatunkowi literackiemu w badaniach genologicznych. Narracja, przyjmująca formę dialogu proroka z Bogiem, jest zazwyczaj zwięzła, przez co pełna dramatyzmu. Wydaje się, że jej struktura jest klarowna. Składają się nań cztery elementy: po (1) formule wprowadzającej następuje (2) wybór, powołanie i powierzenie misji, dalej (3) obiekcje powołanego oraz (4) zapewnienie Bożej asystencji. Według tego modelu strukturowane są opowiadania o powołaniu charyzmatycznych przywódców Izraela: Mojżesza (Wj 3-4), Gedeona (6,11-17), Izajasza (Iz 6), Jeremiasza (Jr 1,4-8), Ezechiela (Ez 1-3) i Saula (1Sm 9,17-10,7). Wykorzystanie modelu nie tylko sytuuje proroka na linii Bożych posłańców mających spełnić misję wyzwolenia Izraela, ale także przysparza autorytetu jego posłannictwu.
