Pasmo górskie Karmelu ciągnie się przez dwadzieścia pięć kilometrów. Nazwa góry pochodzi od hebrajskiego qerem El, „winnica Pana”. Karmel liczy sobie 546 m. Jej piękno chwali autor Pieśni nad pieśniami (Pnp 7,6) i prorok Izajasz (Iz 35,2). Eliasz pokonał tu proroków Baala, a jego uczeń Elizeusz spotkał się z Szunemitką (2Krl 4,25). Ciekawostką jest fakt, że Pitagoras spędził na szczycie nieco czasu na rozmyślaniach. W pierwszych wiekach tutejsze groty zamieszkiwali pustelnicy. Na początku XIII w., dokładnie w 1212 roku św. Brokard założył w tym miejscu zakon karmelitów (Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel). Szymon Stock w XIII w. otrzymał na górze objawienie szkaplerza. Wiadomo, że nad miejscem zwanym grotą Eliasza w XVIII w. był klasztor. W latach 1291-1634 karmelici pozbawieni byli możliwości przebywania tu, jednak w świadomości chrześcijan góra stanowiła wciąż mistyczne miejsce, czego dowodem jest choćby „Droga na górę Karmel” św. Jana od Krzyża. Dziś nosi on wezwanie Stella Maris („Gwiazda morza”) i wypiętrza się nad Zatoką Hajfy. Prezbiterium obudowuje grotę Eliasza, a znana figurka Matki Bożej dominuje nad nim. Na tabernakulum przedstawiono Eliasza, który karmi się podpłomykiem, by nie ustać w drodze. Podobnie przecież Eucharystia karmić na chrześcijan w ich pielgrzymowaniu.